Związek się rozpadł! Dlaczego to było takie cudowne?! Cz. I

Związek, a właściwie obraz związku.

Mój ostatni cudowny związek, piękne, niepełne 4 lata. Dla jednych to dużo, a dla innych to chwila kiedy obchodzą swoją 50 rocznicę ślubu. Mimo tego, że minęło od naszego rozstania już kilka miesięcy, to nadal mam wrażenie jakby to było wczoraj.

A wszystko zaczęło się od motyli i gór, rzeczy które pokochałem tak jak jej oczy w które bałem się patrzeć. Wspólne mieszkanie, tysiące kilometrów na rowerze i setki godzin na spacerach. Wspólna muzyka, filmy, czarny, ciężki humor. Podobne podejście do życia, zajawki i góry, te kochane góry. Taki sam poziom zagubienia i niezdecydowania co do przyszłości, ogromne problemy, bardzo ciężka przeszłość. Cudowne rodziny; chodź rozbite, wspaniali przyjaciele i bliscy oraz uśmiech, ten szczery, piękny uśmiech.

Wspólna emigracja, własna firma tysiące kilometrów stąd i przepłakane wspólnie chwile. Załamania, krzyki i kłótnie. Ciche dni, rozmowy o rozstaniu i ból, który rozdziera duszę. To wszystko było piękne i nadal jest chodź jest już przeszłością. To wszystko co wydarzyło się przez ostatnie lata było tak piękne i dobre, że to, że skończyło się rozstaniem to happy end. Taki sam, jak to, że po tych paru miesiącach rozmawiamy bardzo często, a kiedy byłaby potrzebna pomoc to jedno może bezapelacyjnie liczyć na drugie.

A to już znaczy dużo.

Albo mi się wydaje?

Nie.

Znaczy bardzo dużo.

Związek, a właściwie jego niepełnosprawna część.

Zacznijmy od początku. Czego zdążyłem się nauczyć? Co właściwie doprowadziło do tego stanu rzeczy? I jak się przed tym uchronić? Zaznaczam, że są to moje przemyślenia na temat błędów przeze mnie popełnionych – wszelkie próby odczytu poniższych kwestii jako swoistego rodzaju „żali” lub pretensji do świata – MAM GDZIEŚ, gdyż jak wspomniałem to moje obserwacje, dotyczące moich pomyłek.

Ale do rzeczy.

1. Otoczenie i ludzie wokół.

Chyba najbardziej pomijany fakt. To znaczy, że nie zdajemy sobie sprawy jak wielki wpływa na nasz związek ma otoczenie. I nie jest tu tylko mowa o ludziach, których spotykamy. Mowa tu o dosłownie całym otoczeniu. Zaczynając od miejsca zamieszkania, przez pracę, znajomych, ludzi przewijających się w naszym towarzystwie, aż po kwestie mieszkania czy też domu. Wszystkie te punkty zebrane w całość potrafią w złej konfiguracji doprowadzić do niezłego zamieszania.

Sporo osób, z którymi rozmawiam (a chodzi tu głównie o pary) twierdzą, że te kwestie nie mają większego znaczenia w ich kolorowym i pięknym związku i życiu. Pokusiłbym się o stwierdzenie, że bynajmniej. Ponieważ te same pary notorycznie o te kwestie toczą boje i występują odtwarzane w pętli dyskusje na ich temat. Co za szczyt intelektualnej perwersji, mówić, że nie mamy ciśnienia np. na zmianę miejsca zamieszkania, a w kółko paplać o tym, że nie ma w danym regionie pracy, którą jedno z nich chciałoby wykonywać. Cisnąć po wampirach energetycznych i idiotach z którymi nie chce się spędzać czasu, a z braku innych spotykać się właśnie z nimi.

Moje doświadczenie.

To samo spotkało mnie. Jeżeli chodzi o miejsce zamieszkania i warunki to nigdy nie zadowalały mnie w 100%, nie byłem na tyle bystry żeby zorganizować to tak jak sobie wymarzyłem i jak byśmy sobie tego życzyli. Wiedziałem jak nasz dom miał wyglądać, rozmawialiśmy o tym mnóstwo razy, a mimo wszystko nie zrobiłem nic, aby te oczekiwania wcielić w życie. Cóż za baranizm. <- słowotwórstwo – poziom przedszkole. Co do ludzi – z tym było lepiej. To znaczy odciąłem się od większości idiotów z naszego towarzystwa, ale mimo wszystko nie chciało mi się szukać nowych, wartościowych znajomych. Chyba liczyłem, że pojawią się sami?! Wtf? Praca to temat rzeka. Mam wrażenie, że jest to w ogóle temat na osobny artykuł, ale tu było nawet spoko gdyż lipną pracę zamieniliśmy na własną firmę, którą z dumą reprezentowaliśmy przez okrągły rok. O firmie i powodach zamknięcia, też kiedyś szerzej.

Co w takim razie?

Błagam siebie i Was wszystkich. I życzyłbym sobie oraz Wam tego, aby bardziej zadbać o swoje wspólne otoczenie i zwrócić większą uwagę na to gdzie, z kim i w jakim miejscu (przebywamy?) istniejemy jako związek. Mówi się, że otoczenie kształtuje człowieka, to nie prawda, ale siedząc dzień w dzień pod sklepem między żulami, istnieje spore prawdopodobieństwo na upodobnienie się do ich stada. Wiem, słaba i skrajna metafora, ale wyraźna i dosadna. Łapcie drugą. Jeżeli związek to piękny kwiat – to co może się z nim stać w starym, zapomnianym ogrodzie ze słabą ziemią, bez dostępu światła, wody i wszystkich niezbędnych substancji odżywczych nawet jeżeli ogrodnicy będą nad nim siedzieć dniami i nocami i chuchać, i dmuchać jak tylko się da? Pominę już kwestie, że w takim ogrodzie nikt nie powinien nic sadzić i nic się urodzić nie powinno.

Kilka słów na koniec początku.

Uff, sporo tego wyszło, a ja dopiero zacząłem, a lista ma jeszcze kilkanaście punktów. Rozbiję je więc na parę artykułów, ponieważ wątpię żeby komuś chciało się czytać coś przez kilka godzin. Chyba, że jest inaczej to dajcie mi znać w komentarzu lub poprzez zakładkę kontakt. Chciałbym również zaprosić Was do lektury moich pozostałych artykułów, a w szczególności do dyskusji na podejmowane tematy.

Miłego!

PS. Bardzo dobra lektura – tutaj. Coś czego nie usłyszycie na co dzień odnośnie relacji intymnych. Dla niektórych; niestety, tylko w języku angielskim.